Elektrodeplaatsing

Elektrodeplaatsing verwijst naar het positioneren van elektroden op het lichaam of hoofd om elektrische signalen op te nemen of stimulatie toe te dienen. Een correcte plaatsing is essentieel voor betrouwbare diagnostiek, monitoring en therapie. Veelgebruikte toepassingen zijn elektroencefalografie (EEG), elektrocardiografie (ECG), elektromyografie (EMG), zenuwgeleidingsonderzoeken en neuromodulatieprocedures.

Bij EEG wordt veelal het 10-20 systeem toegepast, waarbij elektroden worden geplaatst op basis van lichaamslandmarks zoals nasion en inion. Voorbeelden van posities zijn Fp1, Fp2, Fz, Cz, Pz en Oz. Referentie- en aardelektroden worden doorgaans op kiezen of op het hoofd geplaatst, met gangbare referenties zoals een combinatie van ooreetrompels of common average referentie.

Bij ECG zijn twaalf leads betrokken: leads I, II, III en de hoekleads aVR, aVL en aVF, plus de zes mediastinale borstleads (V1–V6). Deze leads worden geplaatst op de borstkas en de ledematen om een gedetailleerd beeld van de hartactiviteit te geven.

Bij EMG worden naald- of oppervlakkige elektroden in spiergroepen ingebracht om spiersondederingen, neuromusculaire verbindingen en spierfunctie te beoordelen. Nauwkeurige spierplaatsing en steriele techniek zijn hierbij cruciaal.

Procedurele overwegingen omvatten huidreiniging, gebruik van geleidende gel of elektrodenpasta, en het controleren van impedantie (doelmatig laag). Veiligheid, hygiëne en individuele factoren zoals alergieën of huidcondities staan centraal bij elke elektrodeplaatsing. Standardsystemen en fabrikantenspecificaties vormen doorgaans de basis voor de correcte uitvoering.