DependencyInjectionSystemen

Dependency injection systemen zijn technieken en bijbehorende container- of framework-implementaties die het leveren van objectafhankelijkheden beheren in plaats van dat objecten deze afhankelijkheden zelf construeren. Ze vormen een toepassing van inversie van controle en worden ingezet om losjes gekoppelde systemen te bouwen en de testbaarheid te vergroten.

Een DI-systeem bestaat doorgaans uit een container die types registreert en een mechanisme om afhankelijkheden te leveren. Registratie bepaalt welke implementatie moet worden teruggegeven voor een bepaalde interface of abstractie. Levering kan plaatsvinden via constructorinjectie, setterinjectie en, minder gebruikelijk, interface-injectie. Moderne containers ondersteunen vaak automatische invulling (autowiring) op basis van type of naam.

Levensduur en scope zijn belangrijke aspecten: containers beheren de levensduur van objecten via regels zoals singleton (één instantie per container), scoped (één instantie per scope, bijvoorbeeld per aanvraag) en transient (een nieuwe instantie bij elke aanvraag). Ook kunnen resources netjes worden opgeruimd bij het eind van een scope.

Voordelen van DI-systemen zijn onder meer betere loskoppeling, verhoogde testbaarheid, en centrale configuratie van afhankelijkheden, evenals de mogelijkheid om cross-cutting concerns zoals logging of beveiliging centraal te beheren. Nadelen kunnen extra complexiteit en misconfiguratie met zich meebrengen, en sommige scenario’s vereisen zorgvuldige prestatie- en debuggingoverwegingen.

Best practices omvatten het gebruik van expliciete afhankelijkheden via constructorinjectie, het vermijden van het service locator-patroon, het houden van configuratie overzichtelijk en het kiezen van een passende scope. DI-systemen worden veel toegepast in enterprise software en microservices; voorbeelden van implementaties zijn Spring of Guice in Java, en de ingebouwde DI-container in .NET Core. De keuze hangt af van taal en ecosysteem.