Composteerbaarheid

Composteerbaarheid is het vermogen van een materiaal om onder composteeromstandigheden biologisch af te breken tot CO2, water en biomassa binnen een afgesproken tijdsperiode, zonder achterblijvende toxische residuen. Doel is dat het materiaal uiteindelijk wordt opgenomen in een composteerbare afvalstroom en bijdraagt aan de biologische kringlopen in een afvalbeheer-systeem.

Er bestaan verschillende normen en certificeringen die aangeven of een materiaal daadwerkelijk composteerbaar is. Voor verpakkingen zijn veelal normen zoals EN 13432 en EN 14995 leidend, die eisen stellen aan timerwijzigingen, biogradatie en residuen en de mogelijkheid voor terugwinning via compostering te beoordelen. Voor zowel industriële als thuiskomstomstandigheden bestaan aanvullende richtlijnen zoals ISO 17088, die methoden beschrijven om composteerbaarheid te testen. Certificaten en labels zoals OK compost HOME en OK compost INDUSTRIAL geven aan onder welke omstandigheden een product composteerbaar is en door wie het is getest.

Tests voor composteerbaarheid omvatten doorgaans simulaties van composteringsprocessen, evaluatie van snelheid van biologische afbraak, disintegraatieniveau en de aanwezigheid van eventuele toxische residuen. Daarnaast wordt gekeken of het product veilig blijft binnen de compost en of de compostkwaliteit niet negatief wordt beïnvloed. Een belangrijk aandachtspunt is dat niet elk biologisch afbreekbaar materiaal ook geschikt is voor compostering; contaminanten, additieven en pigmenten kunnen de composteerbaarheid belemmeren of de eindcompost verontreinigen.

In de praktijk speelt composteerbaarheid een rol bij verpakkingen en consumentengoederen die geschikt zijn voor organische afvalstromen. Het begrip is afhankelijk van normen, testmethoden en lokale afvalbeheerpraktijken, en blijft evolueren naarmate technologische en regulatoire kaders zich ontwikkelen.