CO2verwijdering

CO2verwijdering (carbon dioxide removal, CDR) verwijst naar processen die kooldioxide uit de atmosfeer halen en voor lange tijd opslaan. Het doel is om hardnekkige emissies te compenseren en netto-nul of netto-negatieve emissies te realiseren, doorgaans in aanvulling op emissiereductie en aanpassingsmaatregelen.

Natuurgebaseerde verwijdering omvat onder meer herbebossing en bosherstel, koolstofopslag in bodems door duurzaam landbeheer, restauratie van wetlands en de productie van biochar. De mate en duur van opslag variëren per methode en kunnen afhankelijk zijn van toekomstige landgebruikskeuzes en bosbeheer.

Technologische benaderingen bestaan uit directe luchtverwijdering (DAC) met geologische opslag, en bio-energie met koolstofafvang en opslag (BECCS). Daarnaast worden mineralisatie en versterkte verwering onderzocht, en zijn er oceaan-gerelateerde opties zoals alkaliniteitverandering in experimentele stadia. Technologische opties vereisen aanzienlijke investeringen, energie en geschikte opslagfaciliteiten, en leveren doorgaans hogere kosten en langere implementatietijden op.

Effectiviteit van CO2verwijdering hangt af van permanente opslag, monitoring en verificatie (MRV). Internationale richtlijnen en normen, zoals die van IPCC en nationale toezichthouders, proberen transparantie en geloofwaardigheid te waarborgen. Er zijn zorgen over druk op landbouwgrond, milieueffecten en de risico’s op verspilling of greenwashing als verwijdering wordt gebruikt als excuus om er minder te doen aan reductie.

Over het algemeen is CO2verwijdering een veelbesproken maar complexe component van klimaatbeleid. Schaalbaarheid, kosten, energievraag en maatschappelijke acceptatie bepalen hoe snel en in welke mate removal kan bijdragen aan lange-termijn klimaatdoelen.