Boomschors

Boomschors is de buitenste laag van de stam en hoofdtakken van bomen en struiken. Het omvat de periderm, die de oudere delen van de schors beschermt, en de binnenste bast die levende weefsels bevat. De periderm bestaat uit kurk (phellem), het kurkkambium (phellogen) en phelloderm. Achter de periderm ligt het levende phloëm, het deel van de bast dat suikers van de bladeren naar andere delen van de plant transporteert. Aan de buitenkant bestaan de dode schorslagen uit cellen die samen een waterdichte, beschermende laag vormen.

Functie: boomschors beschermt tegen mechanische beschadiging, uitdroging, koude en aanval van ziekteverwekkers zoals schimmels en bacteriën. Ze fungeert als isolatie tegen temperatuurschommelingen en als barrière tegen indringers. Lenticellen in de schors zorgen soms voor gasuitwisseling tussen de interne weefsels en de buitenlucht. Naarmate een boom groeit, groeit de schors mee en wordt zij dikker; bij sommige soorten biedt een dik hoo rdale schors extra brandweerstand tegen vuur.

Variatie en menselijk gebruik: schors vertoont aanzienlijke variatie tussen boomsoorten; eiken hebben bijvoorbeeld een ruwe, gegroefde schors, terwijl berken vaak een relatief gladde schors vertonen in jongere stadia. Economisch bekend is de kurkbos: uit de kurkeik (Quercus suber) wordt kurk gehaald voor stoppers en andere producten. Schors bevat tannines en andere chemische stoffen met medicinale of conserverende toepassingen. Ecologisch biedt schors onderdak aan mos, korstmos en talloze kleine organismen.

Ziekten en plagen: beschadigde schors kan wonden veroorzaken die sapstroom en groei beïnvloeden; schorskevers en bepaalde schimmels veroorzaken cankerachtige plekken. Herstelmechanismen omvatten de productie van periderm en aangroei van cambiaal weefsel om beschadigde zones te vervangen.