Bindingscapaciteit

Bindingscapaciteit is de hoeveelheid stof die een bindingspartner kan binden onder specifieke omstandigheden. Meestal wordt dit uitgedrukt per eenheid van bindingselement, bijvoorbeeld milligrammen stof per milliliter resin of millimol stof per gram materiaal. Het begrip komt veel voor in chemie, biotechnologie en milieuwetenschappen, waar het gaat om de maximale capaciteit van een adsorptiemiddel, kolom, of oppervlak om een doelmolecuul vast te houden.

In praktijksituaties wordt de bindingscapaciteit vaak bepaald met saturatie- of doorbraakexperimenten en kan worden beschreven met isothermen zoals Langmuir of Freundlich. Er is een onderscheid tussen statische (equilibriale) bindingcapaciteit en dynamische bindingcapaciteit, die rekening houdt met doorstroming en real-world procesomstandigheden. Bindingcapaciteit hangt af van factoren zoals pH, ioniciteit, temperatuur, aanwezigheid van concurrenten en de fysieke eigenschappen van het bindingselement (oppervlak, ruwheid, porositeit, functionele groepen).

Toepassingen bevinden zich onder meer in purificatie en scheiding van biomoleculen (bijv. eiwitten en antilichamen), verwijdering van verontreinigingen uit water en industriële katalyse. In elk geval is de bindingscapaciteit een cruciale parameter bij het ontwerp en de operatie van zuiveringssystemen, omdat het de efficiëntie en kosten van processen bepaalt. De gemeten capaciteit is vaak afhankelijk van de procesomstandigheden en kan verschillen tussen laboratorium- en industriële schaal.