Arboricultuur

Arboricultuur is de studie en praktijk gericht op het onderhoud, de biologie en het beheer van bomen en andere houtachtige planten in menselijke omgevingen. Het doel is gezonde groei, structurele stabiliteit, esthetiek en veiligheid, met name in stedelijke en landschappelijke context.

Vaktechnieken omvatten snoeien en vormgeven, verplanten of transplanteren, het aanbrengen van ondersteuning (kabels en braces) bij zwakke structuren, en verwijdering van dood hout of gevaarlijke takken. Daarnaast vallen bodem- en wortelbeheer, bemesting, irrigatie en beluchting, en het monitoren van gezondheid en vitaliteit onder het vakgebied. Het omvat ook diagnose van ziekten en plagen en het opstellen van onderhouds- of veiligheidsplannen, inclusief hazard assessment en risicobeoordelingen.

Toepassingsgebieden zijn gemeenten en openbaar groen, parken, publiek toegankelijke terreinen, bedrijfsterreinen en particuliere tuinen. Arboricultuur werkt vaak samen met landschapsarchitectuur, stedenbouw en tuinbouw.

Relatie en onderscheid: arboricultuur richt zich op individuele bomen of kleine boomgroepen en op de kwaliteit van bomen als landschapselement, terwijl bosbouw zich op grootschalig bosbeheer en houtproductie toelegt. De discipline omvat ook aspecten van bosbiologie en ecologie toegepast op stedelijke en tuingebieden.

Opleiding en professionalisering: veel arboricologen hebben een achtergrond in tuin- en parkmanagement of horticulture, met aanvullende opleiding in boomzorg. Certificering zoals Certified Arborist van de International Society of Arboriculture (ISA) wordt internationaal erkend. Belangrijke kennisgebieden zijn onder meer plantfysiologie, plantpathologie, entomologie, bodemkunde en veiligheidsnormen.