zwartwitfilm

Zwart-witfilm is een term voor beelden die uitsluitend in grijstinten worden vastgelegd en weergegeven, zonder kleurinformatie. In de cinema verwijst het vooral naar films die zijn gefotografeerd op zwart-wit filmnegatieven of daarna digitaal zijn omgezet naar een monochroom beeld. Zwart-witfilms kunnen ook in fotografie voorkomen als artistieke keuze.

Historisch domineerde zwart-witfilm in de beginjaren van de film, vooral tijdens de stille en vroege geluidsperiode. Technologieën voor kleurfilm verschenen geleidelijk; vanaf de jaren dertig tot vijftig werd kleur film gemeengoed, maar zwart-wit bleef gangbaar wegens kosten, duurzaamheid en esthetische overwegingen. In documentaires en arthouse cinema werd B&W vaak gekozen voor realisme of tijdloze uitstraling.

Techniek en esthetiek: belichting en contrast zijn cruciaal. Filterkeuzes (rood, geel, groen) beïnvloeden hoe luchten, huid en objecten verschijnen in grijstinten. Korrel en tonaliteit dragen bij aan karakter en emotie. In het digitale tijdperk is zwart-wit vaak een keuze in postproductie of een combinatie van monochroom camera’s en color-to-B&W workflows.

Hedendaags gebruik: zwart-wit blijft populair in kunst, documentaire en arthouse cinema, soms vanwege nostalgie of een specifieke toon. Voor behoud en restauratie zijn robuuste archiveringsmethoden nodig om tonaliteit en detail van oudere negatieven te behouden.