vezeloptica

Vezeloptica is een technologie die informatie overdraagt als licht via dunne glas- of kunststofvezels. Een vezel bestaat uit een kern met een hoge brekingsindex en een omhullende cladding met een lagere index, waardoor licht in de kern blijft door total internal reflection. De vezel is doorgaans opgebouwd uit kern, cladding, bufferlaag en buitenmantel.

Er zijn twee hoofdtypen: single-mode en multimode. Single-mode vezels hebben een zeer kleine kern (ongeveer 8–10 micrometer) en kunnen lange afstanden met hoge capaciteit afleggen. Multimodevezels hebben een grotere kern (ongeveer 50 of 62,5 micrometer) en worden vaak gebruikt voor kortere afstanden en lagere kosten.

Materiaal en lichtbron: De meeste telecommunicatievezels zijn gemaakt van silicaglas; er bestaan ook plastic optische vezels (POF) voor kortere toepassingen. Licht wordt meestal opgewekt met LEDs of lasers (bijv. VCSELs of laserdiodes) en gedetecteerd door fotodiodes of avalanche-photodiodes.

Signaal- en transmissie-eigenschappen: Vezels bieden lage verliezen (dB/km) en hoge bandbreedte, met dispersion die afhankelijk is van golflengte en vezeltype. Veelgebruikte golflengten liggen rond 1300 en 1550 nanometer en vallen in de O-, E-, S-, C- en L-banden.

Toepassingen: Vezeloptica speelt een centrale rol in telecommunicatie- en netwerkinfrastructuren, datacommunicatie, medische beeldvorming en endoscopie, industrieel sensorgebruik en militaire toepassingen.

Voordelen en uitdagingen: Belangrijkste voordelen zijn grote bandbreedte en immuniteit voor elektromagnetische storing. Uitdagingen zijn kwetsbaarheid van glas, buigverliezen, koppelingen en kosten van componenten.