veldhouwitsers

Veldhouwitsers zijn veldartillerie-eenheden en -wapens die explosieve projectielen afvuren met een relatief hoge trajectie. Hun doel is indirect vuur leveren op doelwitten die achter dekking of buiten het gezichtsveld liggen, waardoor ze fortificaties, troepen in frontliniegebieden en andere obstakels kunnen raken.

Historisch gezien ontstond de veldhouwitser in de 17e en 18e eeuw als reactie op de behoefte aan meer flexibiliteit dan vaste kanonbouwers boden. Het principe combineerde wat mortier- en kanongeschut kon leveren: gebruik van een hogere elevatie en een bereikmiddel dat ook doelen achter obstakels kon raken. In de daaropvolgende eeuw en in de twintigste eeuw werd de veldhouwitser verder ontwikkeld met breech-loading, verbeterde mobiliteit en grotere inzetmogelijkheden. Ze werden in verschillende Europese legers ingezet en maakten deel uit van de moderne veldartillerie.

Technische kenmerken zijn onder meer calibers die variëren van lichte (ongeveer 75–105 mm) tot middelzware en zware (rond 105–155 mm) systemen. Veldhouwitsers zijn doorgaans getrokken wapenstukken, later soms zelfrijdend of motorisch getrokken, met trekker- of bemanningswielen. Ze beschikken over vooruitstekende elevatiebereiken (vaak tientallen graden), wat hoogvuur mogelijk maakt en zo kwetsbare doelen kan treffen.

In de moderne krijgsmacht zijn veldhouwitsers steeds vaker vervangen of aangevuld door zelfrijdende houwitsers en andere vormen van conventionele artillerie. Desondanks blijft de kernfunctie van hooghoek indirect vuur een fundamenteel element van veldoperaties, met veelvoorkomende 105 mm- en 155 mm-systemen in hedendaagse arsenalen.