toegankelijkheidswetgeving

Toegankelijkheidswetgeving verwijst naar wetten en regels die gelijke toegang garanderen voor mensen met een beperking tot goederen, diensten, informatie en publieke ruimten. Het doel is participatie en autonomie te bevorderen en discriminatie te voorkomen. Wetgeving kan zowel nationale regels als Europese richtlijnen omvatten en verplichtingen opleggen aan overheden, bedrijven en dienstverleners.

De scope van toegankelijkheidswetgeving omvat doorgaans de bouw en openbare ruimtes (toegankelijk ontwerp van gebouwen en infrastructuur), vervoer en mobiliteit, en ICT (informatietechnologie), waaronder websites, mobiele apps en digitale informatie. Ook arbeid, onderwijs en openbare dienstverlening vallen hieronder. Veel wetten volgen het principe van universal design: producten en diensten moeten bij het ontwerp bruikbaar zijn voor zo veel mogelijk mensen, met redelijke aanpassingen waar nodig.

Instrumenten en normen omvatten conformiteitsbeoordeling, publieke toegankelijkheidsverklaringen en voorschriften voor aanbestedingen met toegankelijkheidseisen. In de Europese Unie zijn onder meer de Webtoegankelijkheidsrichtlijn (2016/2102) en de Europese Toegankelijkheidswet (2019/882) van toepassing, en kunnen harmoniseerde ICT-normen zoals EN 301 549 worden gebruikt als referentie voor compliance.

Handhaving kan bestaan uit toezicht, boetes, rechtsmiddelen en klachtenprocedures bij onafhankelijke autoriteiten. Doelgroepen omvatten zowel mensen met een beperking als ouderen en andere kwetsbare gebruikers. Hoewel de implementatie variëert per rechtsgebied, streeft toegankelijkheidswetgeving naar inclusieve, toegankelijke omgevingen en digitale content als basisrecht.