terugverdientijden

Terugverdientijden is een financiële maatstaf die aangeeft hoe lang het duurt voordat een investering zijn initiële kosten terugverdient uit de netto kasstromen die de investering oplevert. De term wordt zowel in enkelvoud als meervoud gebruikt (terugverdientijd/terugverdientijden).

De eenvoudige terugverdientijd berekent men door de initiële investering C0 te delen door de jaarlijkse netto kasstroom. Bij variërende kasstromen volgt men de cumulatieve kasstroom jaar voor jaar totdat deze gelijk is aan de initiële investering. Als de kasstromen niet constant zijn, bepaalt men de periode waarin de cumulatieve som het kostenbedrag nog net overschrijdt.

Een aanvullende benadering is de discounted terugverdientijd, waarbij toekomstige kasstromen contant worden gemaakt met een disconteringsvoet. De contante kasstromen worden opgeteld tot de initiële investering volledig is terugverdiend. Dit houdt rekening met de tijdwaarde van geld, in tegenstelling tot de eenvoudige terugverdientijd.

Belangrijk: de terugverdientijd heeft beperkingen. Hij geeft geen volledig beeld van winstgevendheid op lange termijn en houdt geen rekening met kasstromen na het terugverdienen. Ook veronderstelt hij vaak vaste prijzen en kosten en kan hij onzekerheden en risico’s negeren. Daarom wordt hij vaak gebruikt samen met andere methoden zoals nettobegrotingwaarde (NPV) en intern rendement (IRR).

Toepassingsgebieden omvatten investeringen in energie, infrastructuur en bedrijfsprojecten. In de context van duurzame opbrengsten kan de terugverdientijd helpen bij het bepalen of een investering in bijvoorbeeld zonnepanelen, verwarmings- of isolatieoplossingen voldoende liquiditeits- of risicogroei biedt.