telecommunicatiecodes

Telecommunicatiecodes is een verzamelnaam voor numerieke en alfanumerieke codes die in telecommunicatie worden gebruikt om telefoonsystemen te identificeren, te routeren en toegang te verlenen tot diensten. Ze omvatten internationale nummeringsplannen, nationale en regionale codes, service- en shortcodes, en signaalcodes die in netwerken voorkomen.

Internationale codes maken deel uit van de ITU-T E.164-standaard, die de structuur van telefoonnummergeeft. Een land heeft een landcode (bijv. +31 voor Nederland, +1 voor de Verenigde Staten) en een nationaal nummer. Het internationale kiespatroon verschilt per land (bijv. 00 of 011 om internationaal te kiezen). Volgens E.164 mogen nummers maximaal 15 cijfers lang zijn en worden ze vaak geschreven als + landcode gevolgd door gebieds- en abonnee-nummers, bijvoorbeeld [phone].

Nationale en regionale codes bepalen hoe lokale nummers eruit zien. Dit omvat het netnummer en het lokale nummer, evenals het nationale toegangscode (trunk prefix) in veel landen die langeafstandsoproepen mogelijk maakt. Het precieze patroon verschilt per land en wordt beheerd door nationale regulators en nummerplaatbeheerorganisaties.

Service- en shortcodes dienen voor speciale diensten zoals nooddiensten, klantenservice of betalings- en informatiediensten. Hiervoor bestaan korte nummers zoals nooddiensten (112 in de EU, 911 in de VS) en verschillende toll-free of betaalde nummers die per land kunnen variëren.

Standards en organisaties: de belangrijkste internationale standaardisatie komt van de International Telecommunication Union (ITU). Belangrijke normen zijn ITU-T E.164 voor nummering en E.123 voor internationale nummerformattering. Daarnaast zorgen nationale regulators en branchenormen voor implementatie, nummerportering en routing. In netwerken worden ook signaal- en tooncodes gebruikt, zoals dial tone, ringback tone en busy tone, en DTMF-tonen voor gebruikersinput.