tekstildrukking

Tekstildrukking verwijst naar technieken om patronen en kleuren op textiel aan te brengen, zodat het ontwerp bestand is tegen wassen en slijtage en voldoet aan gewenste eigenschappen zoals handgevoel en dekking. De belangrijkste indelingen zijn pigmentdruk en dye-printing, waarbij pigmentdruk pigmenten op het oppervlak bindt en dye-printing kleurstoffen chemisch aan de vezel bindt.

Pigmentdruk maakt gebruik van pigmenten gebonden met een binder; het resultaat is vaak opaciteit op donkere stoffen en brede toepasbaarheid op verschillende vezels, maar de kleur is soms minder diep dan bij dye-prints en vraagt meestal een verhitting of droogproces. Dye-printing omvat kleurstoffen die chemisch aan de vezel binden. Reactieve dyes zijn veelgebruikt voor katoen en viscose, terwijl disperse dyes vooral voor polyester worden toegepast. Discharge printing verwijdert een bestaande donkere kleur uit de stof en brengt daarna een nieuw patroon aan.

Belangrijke druktechnieken zijn onder meer serigrafie (zeefdruk), een proces waarbij een mesh-stencil wordt gebruikt om inkten op het oppervlak over te brengen, en roterende seriegrafie voor hogere volumes. Digitale textieldruk verwijst naar inkjet-printen op textiel met watergebaseerde inkten of pigmenten, ideaal voor korte runs en maatwerk. Sublimatie en warmteoverdracht worden veel gebruikt op polyester en vereisen verhitting zodat de kleurstoffen in de vezel migreren. Tekstildruk kan ook discharge-printing omvatten, waarbij een initiële basiskleur wordt verwijderd en vervangen door een nieuw ontwerp.

Toepassingen liggen in kleding, interieurtextiel en technische stoffen. Duurzaamheid varieert per techniek; digitale tekstieldruk en pigmentdruk worden vaak gezien als milieuvriendelijker vanwege minder waterverbruik en minder pretreatment, met certificeringen zoals GOTS of Oeko-Tex als referentie.