tekortkoming

Tekortkoming is een Nederlands begrip dat verwijst naar het niet nakomen van een verplichting of naar een gebrek in een systeem, proces of product. In zowel dagelijks als juridisch taalgebruik kan het een contractuele prestatie betreffen, maar ook een bredere bestuurlijke of organisatorische tekortkoming aanduiden. Een tekortkoming kan tijdelijk of structureel van aard zijn en kan leiden tot aansprakelijkheid, sancties of herstelverplichtingen, afhankelijk van de context, de oorzaken en de gemaakte afspraken.

In het contractrecht wordt vaak gesproken van wanprestatie wanneer een partij een verplichting niet behoorlijk nakomt. Een specifieke uitingsvorm is de toerekenbare tekortkoming, waarbij de niet-naleving aan een verwijtbare oorzaak kan worden toegeschreven. De mogelijke remedies omvatten nakoming of herstel, schadevergoeding, ontbinding van de overeenkomst en, waar van toepassing, rente en kosten. Of er sprake is van een tekortkoming, hangt af van wat redelijkerwijs van de partij kon worden verwacht en van de omstandigheden rondom de gebeurtenis.

Daarnaast wordt tekortkoming ook gebruikt in bredere contexten, zoals kwaliteitsbeheer, projectplanning of governance. Hier duidt het op afwijkingen van de gewenste norm of specificatie, bijvoorbeeld "tekortkomingen in de planning" of "kwaliteitskorten". Het begrip onderstreept dat er sprake is van een tekort of gebrek dat corrigerende maatregelen of verbetering vereist.

Etymologie: tekortkoming is samengesteld uit tekort en koming, wat het idee van een opkomend tekort uitdrukt. In juridische teksten komt het vaak voor in combinatie met termen als "toerekenbaar" en "wanprestatie".