stofbeperkingen

Stofbeperkingen zijn grenswaarden voor de concentratie stof in de ademhalingslucht op de werkplek. Ze dienen ter bescherming van de gezondheid van werknemers tegen de risico’s van stofblootstelling, zoals irritatie van de luchtwegen, longaandoeningen en bij sommige stoftypen kanker. Een stofbeperking kan betrekking hebben op een specifieke stof of stofklasse en geldt vaak voor verschillende fracties, zoals inhalabele of respirabele stof.

De waarden worden doorgaans uitgedrukt in milligram per kubieke meter (mg/m3) en onderscheiden zich vaak per tijdsduur, bijvoorbeeld een tijdsgemiddelde blootstelling over 8 uur (TWA) en soms een kortdurende blootstellinglimiet (STEL) voor een periode van bijvoorbeeld 15 minuten. De exacte grenswaarden variëren per stof en per jurisdictie. In veel Europese landen bestaan nationale blootstellinggrenswaarden (OEL) of bindende regels voor specifieke stoffen, terwijl voor andere stoffen eerder richtlijnen gelden.

Beheersing van stofblootstelling volgt doorgaans de hiërarchie van controles: bronaanpak (vervanging of eliminering van de stof waar mogelijk), technische maatregelen (zoals afzuiging bij de bron, afscherming en gesloten processen), organisatorische maatregelen (werkplanning,Training) en persoonlijke beschermingsmiddelen wanneer noodzakelijke controles zijn volstaan. Regelmatige blootstellingmetingen en, waar vereist, gezondheidsbewaking, ondersteunen naleving en evaluatie van de effectiviteit van maatregelen.

Stofbeperkingen vormen hiermee een essentieel onderdeel van arbeidsomstandighedenbeleid en dragen bij aan een veilige werkomgeving door blootstelling aan schadelijke stoffen te beperken tot aanvaardbare niveaus.