sleutelkaarten

Sleutelkaarten zijn plastic kaarten die toegang verschaffen tot beveiligde ruimten door middel van een elektronisch lezersysteem. Ze worden veel toegepast in hotels, kantoren, ziekenhuizen en onderwijsinstellingen. Een sleutelkaart bevat credentials die door een deur- of gebouwlezer worden gelezen en vervolgens toegang verlenen of weigeren.

Er bestaan verschillende typen sleutelkaarten: magnetische kaarten met een magneetstrook, contactloze kaarten op basis van RFID of NFC, en smartcards met een ingebouwde microprocessor. Magnetische kaarten slaan gegevens op de strook op; contactloze kaarten communiceren draadloos met lezers; smartcards kunnen cryptografische sleutels bevatten voor extra beveiliging.

Werking: aan elke kaart zijn toegangsrechten gekoppeld, vaak aan een persoon of een ruimte. Bij de deur vraagt de lezer de kaartgegevens op, het toegangscontrolesysteem verifieert de geldigheid en verleent toegang als dit is toegestaan. Toegangsrechten kunnen tijdsafhankelijk zijn (bijv. tijdens kantooruren) of locatiegebonden, en worden centraal beheerd. Veranderingen, zoals verlies of wijziging van rechten, worden direct doorgevoerd en kunnen kaarten tijdelijk of definitief blokkeren.

Toepassingen en beheer: hotels geven gasten bij aankomst een kamerkaart, vaak met een eindtijd. In bedrijven en onderwijsinstellingen dienen kaarten als middel voor ingebouwde toegang tot gebouwen en soms als betaalmiddel in campusfaciliteiten. Voordelen zijn betere beveiliging en administratieve efficiëntie; nadelen zijn verlies of diefstal, kans op duplicatie en onderhoud van lezers en kaarten.

Veiligheid en standaarden: moderne systemen volgen normen zoals ISO/IEC 7810 voor kaartformaten en ISO/IEC 14443 of 15693 voor contactloze kaarten. Organisaties hanteren deactiveringsprocedures, auditlogs en periodieke kaartvernieuwing om veiligheid te waarborgen.