sleutelcryptografie

Sleutelcryptografie is een tak van de cryptografie die zich bezighoudt met het gebruik van sleutels om informatie te beveiligen. Met sleutelcryptografie wordt plaintext omgezet in ciphertext door middel van een cryptografisch algoritme, waarbij de sleutel bepaalt hoe de encryptie gebeurt en hoe de data weer ontsleuteld kan worden.

Bij symmetrische sleutelcryptografie (ook wel geheim-sleutelcryptografie genoemd) gebruikt men één sleutel voor zowel encryptie als decryptie. Het belangrijkste voordeel is snelheid; het belangrijkste nadeel is de noodzaak om de sleutel veilig te verdelen tussen betrokken partijen. Voorbeelden zijn AES, ChaCha20 en DES (verouderd). Modern gebruik omvat AES in verschillende modi zoals GCM voor zowel encryptie als integriteitsbeveiliging.

Bij asymmetrische sleutelcryptografie gebruikt men een openbaar (publieke) sleutel en een privé sleutel. De publieke sleutel kan vrij worden gedeeld; encryptie of verificatie gebeurt met de publieke sleutel, terwijl de sleutel privé behouden blijft. Dit maakt veilig sleuteldistributie mogelijk en ondersteunt digitale handtekeningen en sleuteluitwisseling. Voorbeelden zijn RSA, Diffie-Hellman en ECC. Toepassingen zijn onder meer TLS, digitale handtekeningen en beveiligde e-mail.

Beveiliging hangt af van de sleutellengte, de sterkte van het algoritme en het veilige beheer van sleutels. Sleutels moeten voldoende entropie hebben, veilig worden opgeslagen (bijvoorbeeld in hardware security modules of enclaves) en periodiek worden vernieuwd. Sleutelbeheer omvat generatie, opslag, rotatie en vernietiging.

Sleutelcryptografie vormt de basis van vertrouwelijkheid, integriteit en authenticatie in moderne communicatie. Samen met andere cryptografische technieken levert het de bouwstenen voor veilige netwerken, gegevensbescherming en identiteitsverificatie.