slechtziendheid

Slechtziendheid is een verzamelterm voor een visuele beperking waarbij de gezichtsscherpte en/of het gezichtsveld ernstig verminderd is ondanks correctie met een bril, contacten of behandeling. Mensen met slechtziendheid hebben nog wel wat zicht, maar dagelijkse activiteiten zoals lezen, aankleding, mobility en autorijden kunnen lastig zijn. Het begrip onderscheidt zich van volledige blindheid, waarbij praktisch geen licht meer wordt waargenomen.

Oorzaken van slechtziendheid zijn divers en kunnen lang bestaande aandoeningen of acute aandoeningen omvatten. Veel voorkomende oorzaken zijn leeftijdsgebonden maculadegeneratie, glaucoom, diabetische retinopathie, cataract en erfelijke retinale aandoeningen zoals retinitis pigmentosa. Ook oogzenuw- of hersenaandoeningen en medicatie kunnen bijdragen. Slechtziendheid kan tijdelijk of blijvend zijn, en kan in één oog of beide ogen voorkomen. De ernst hangt af van de oorzaak, de mate van visusreductie en de aanvullende beperking in het gezichtsveld.

Diagnose en classificatie worden doorgaans gesteld door een oogarts of optometrist. Uitgebreide rapportage omvat visusmetingen, gezichtsveld- en contrastgevoeligheidtests, en evaluatie van functioneren in dagelijkse situaties. Classificatiesystemen benadrukken beperkingen ondanks correctie en mogelijke beperkingen in het dagelijkse leven.

Behandeling en ondersteuning richten zich op functionele verbetering en participatie. Mogelijke maatregelen zijn lage-vision hulpmiddelen (vergrotende brillen, handvergroters, videovergroters, vergrotings- en leesprogramma’s op computers en telefoons), betere verlichting en contrast, en training in oriëntatie en mobiliteit. Het behandelen van de onderliggende aandoening kan soms zicht verbeteren (bijv. cataractchirurgie, behandeling van diabetische retinopathie). Revalidatie en ondersteuning via laag-vision klinieken en ergotherapie helpen bij zelfstandig wonen en maatschappelijke deelname.