signaalactiviteit

Signaalactiviteit is de mate waarin een signaaltransductiepad in staat is een signaal door te geven en uiteindelijk een biologische respons op te wekken in een cel, weefsel of organisme. Het begrip wordt gebruikt om de werking van receptor-ligand interacties, second messengers en downstream effectors te beschrijven. Signaalactiviteit kan zowel een snelle respons (bijvoorbeeld veranderingen in ionenconcentraties of fosforylering) als een langzamere transcriptionele respons omvatten.

In een cel wordt het signaal vaak gestart door binding van een ligand aan een receptor, waarna een cascade van interacties en enzymatische reacties ontstaat. Deze cascade kan leiden tot activatie of remming van eiwitten zoals kinases, transcriptiefactoren en ionkanalen, wat uiteindelijk resulteert in functieveranderingen van de cel. De signaalactiviteit is sterk afhankelijk van context, waaronder celtype, genetische achtergrond, aanwezigheid van modulators en feedbackmechanismen.

Signaalactiviteit wordt gemeten met verschillende methoden. Voorbeelden zijn reporterassays die luciferase of fluorescent markers meten, evaluatie van fosforylatie-status van eiwitten, calcium- of cAMP-fluorescentiebeeldvorming, en kwantitatieve PCR voor doelgenen. Ook moderne biosensoren en FRET-technieken worden gebruikt om real-time activiteit te volgen.

Toepassingen van het begrip signaalactiviteit zijn onder meer fundamenteel onderzoek naar signaalnetwerken, farmacologisch screeningswerk en toxicologie, en het karakteriseren van mutaties die de activiteit van-signaalpaden beïnvloeden. Belangrijke aandachtspunten zijn contextafhankelijkheid en het belang van passende controles bij interpretatie.

Zie ook: signaaltransductie, receptor, kinases, second messenger, reporterassay.