reliabiliteitskunde

Reliabiliteitskunde is een vakgebied binnen de engineering dat zich bezighoudt met het bepalen, verbeteren en waarborgen van de betrouwbaarheid van systemen, producten en processen gedurende hun hele levenscyclus. Het integreert conceptuele ontwerpprincipes, statistische analyse, kwaliteitsmanagement en risicobeoordeling om faalkosten te verminderen en operationele beschikbaarheid te vergroten.

Belangrijke concepten zijn onder meer betrouwbaarheid (de kans dat een systeem functioneert voor een bepaald tijdsinterval), beschikbaarheid (Kans dat het systeem op een willekeurig moment operationeel is) en onderhoudseffectiviteit. Metrieken zoals R(t), MTBF en MTTF worden gebruikt voor evaluatie. Reliability-centered maintenance (RCM) en Design for Reliability (DfR) zijn sleutelbenaderingen in de praktijk.

Methoden omvatten foutmodi- en effectenanalyse (FMEA), fault tree analysis (FTA), Weibull-analyses en levensduurtesten (accelerated life testing). Validatie en verificatie, probabilistische modellering en simulaties, zoals Monte Carlo, ondersteunen besluitvorming over ontwerp en onderhoud. Het vakgebied maakt veel gebruik van data-gedreven methoden en markt- en operationele eisen.

Toepassingsgebieden omvatten luchtvaart, auto-industrie, machinebouw, energie-infrastructuur en procesindustrie. Reliability engineering werkt samen met productontwerp, productie en onderhoudsmanagement om betrouwbaarheidsdoelstellingen te formuleren en te realiseren, rekening houdend met veiligheid, kosten en prestaties.