prijselasticiteitsmetingen

Prijselasticiteitsmetingen verwijzen naar methoden die de respons van de gevraagde of aangeboden hoeveelheid op prijsveranderingen kwantificeren. Over het algemeen onderscheidt men de prijselasticiteit van de vraag (own-price elasticity) en van het aanbod, daarnaast cross-elasticiteiten en inkomenselasticiteiten. De meest gebruikte maatstaf is ε = procentuele verandering in Q gedeeld door procentuele verandering in P. Een negatieve ε bij de vraag geeft aan dat een prijsstijging doorgaans de gevraagde hoeveelheid verlaagt, conform de wet van de vraag.

Methoden variëren van point- en arc-elasticiteit tot econometrische schattingen. Point elasticity gebruikt ε = (dQ/dP)·(P/Q). Voor grotere prijsstappen is arc-elasticiteit bruikbaar: ε_arc = (ΔQ/ΔP)·((P1+P2)/(Q1+Q2)). In praktijk worden ook regressie- en log-lineaire modellen toegepast, zoals ln Q = α + β ln P + …, waarbij de elasticiteit gelijk is aan β. Data komen uit transactiedata, prijs- en verkoopreeksen, en enquêtes; belangrijk is controle voor tijds- en economische factoren en voor endogene invloeden.

Toepassingen omvatten prijsstrategie en omzetplanning, belastings- en beleidsimpactanalyse, en welvaartsberekeningen. Inzicht in elasticiteit helpt te voorspellen hoe omzet en consumptie reageren op prijswijzigingen, en hoe substitutie of inkomenseffecten ontstaan bij verandering van prijs of inkomen.

Beperkingen zijn onder meer de tijdshorizon, marktvormen en heterogeniteit die elasticiteit variabel maken. Elasticiteit is vaak niet constant en kan verschillen over prijsklassen. Kwantitatieve schattingen zijn gevoelig voor meetfouten, endogene relaties en veronderstellingen zoals ceteris paribus en lineariteit.

---