preistorie

Prehistorie is de periode waarin geen geschreven bronnen bestaan. Ze bestrijkt een groot deel van de menselijke geschiedenis tot aan het begin van schrift in verschillende regio’s. De studie van prehistorie gebeurt vooral door archeologie en paleoantropologie, met fossielen, werktuigen en resten van planten en dieren. Datingsmethoden zoals koolstof-14 en luminescentie dateren restanten en helpen bij het vaststellen van chronologie.

De traditionele indeling volgt technologische veranderingen: Paleolithicum (oude steentijd) – jagers-verzamelaars, vuur en eenvoudige gereedschappen; Mesolithicum (midden steentijd) – regionale aanpassingen en fijnere werktuigen; Neolithicum (nieuwe steentijd) – landbouw, domesticatie en dorpen. In sommige regio’s volgt de koper-/chalcololithische periode, daarna de bronstijd en tenslotte de ijzertijd. Het precieze tijdschema verschilt per gebied; het einde van de prehistorie komt meestal met het ontstaan van schrift, maar dit moment varieert.

Belangrijke thema’s zijn migraties, handel, technologische ontwikkelingen van werktuigen, kunst en symboliek, en de opkomst van landbouwsamenlevingen. Ook vroege rituelen en begrafeningspraktijken komen aan bod in onderzoek naar spiritualiteit en sociale structuur.

Omdat schrift ontbreekt, blijven conclusies afhankelijk van materiële sporen: artefacten, bouwresten, bot- en plantenresten en de context waarin ze zijn gevonden. Door opgravingen en vernieuwde dateringen groeit ons begrip van prehistorie continu.