positioneringssatellieten

Positioneringssatellieten zijn satellietsystemen die contant tijd- en positie-informatie uitzenden ten behoeve van afstandsmeting en navigatie op aarde. Ze vormen de kern van moderne satellietnavigatie, vaak aangeduid als GNSS (Global Navigation Satellite Systems).

Een satellietconstellatie bestaat uit meerdere satellieten die in middelhoge banen rond de aarde cirkelen en elk een zeer precieze atoomklok aan boord hebben. Ze zenden continu radiogolven uit met codetimestamps en ephemeris-informatie. Een ontvanger op het aardoppervlak berekent de afstand tot elke zichtbare satelliet op basis van de signaalreistijd; door dit voor meerdere satellieten te doen kan de ontvanger de positie bepalen en de afwijking van zijn eigen klok corrigeren (drift).

De bekendste GNSS-systemen zijn GPS (VS), GLONASS (Rusland), Galileo (EU) en BeiDou (China). Veel receivers gebruiken meerdere systemen tegelijk, wat de nauwkeurigheid en beschikbaarheid verhoogt.

Nauwkeurigheid wordt vergroot met augmentatiesystemen zoals SBAS (bijv. WAAS, EGNOS, MSAS) en met lokale/operationele correcties (DGPS, RTK, PPP). Standaardontvangers leveren wereldwijd metre-nauwkeurigheid; professionele toepassingen kunnen met geraffineerde correcties centimeter- tot decimeterniveau bereiken.

Belangrijke factoren voor prestaties zijn zichtlijn naar satellieten, atmospherische vertragingen, multipath en mogelijke storingen of spoofing. Toepassingen omvatten vervoer, landmeting, landbouw, maritieme navigatie en tijdsbewaking.

Hoewel er meerdere systemen bestaan, blijft de betrouwbaarheid en onafhankelijkheid afhankelijk van continue onderhoud en upgrades van de satellietbanen, signalen en de grondinfrastructuur.