polymeeremulgatoren

Polymeeremulgatoren zijn polymeren of polymerachtige stoffen die worden ingezet om emulsies stabiliteit te geven, oftewel mengsels van twee niet met elkaar gemengde vloeistoffen zoals olie en water. In tegenstelling tot eenvoudige emulsifiers met lage moleculaire massa zorgen polymeren vaak voor een visco-elastische interfaciale laag die de druppels in de emulsie beschermt tegen samenvallen en coalescentie. Ze kunnen ook als stabiliserende ionische of niet-ionische systemen functioneren of fungeren als volumesorbendi toevoegingen in planktonische systemen.

De werking berust op verschillende mechanismen. Een veelvoorkomend effect is sterische stabilisatie: de adsorptie van polymeervolumes aan de olie-waterinterface voorkomt dat druppels dicht op elkaar luisteren en samenkomen. Daarnaast kunnen bepaalde polymeren interfaciaal visco-elastische films vormen die mechanische weerstand bieden tegen deformeren en breken. Polymeremulgatoren kunnen homogene of grafted kopelingen hebben en onderscheiden zich door hoge moleculaire massa, oplosbaarheid in de fasen, en de interacties met de interface.

Toepassingen van polymeeremulgatoren komen voor in de voedingsindustrie, cosmetica, farmacie, coatings en verf. Ze worden gebruikt als emulsiefactors, stabilisatoren of verdikkers, en kunnen specifiek zijn afgestemd op procesomstandigheden zoals temperatuur, pH en druk. Belangrijke overwegingen bij selectie zijn compatibiliteit met de fasen, gewenste interfaciale eigenschappen, regelgevende status en kosten. Een groep bekende voorbeelden omvat synthetische polymeren en natuurlijke polymeerderivaten, evenals blockcopolymeren die specifieke interfaciale eigenschappen leveren.