pieklichtsterkte

Pieklichtsterkte is een term uit de fotometrie die verwijst naar de hoogste waarde van de lichtsterkte die een lichtbron uitzendt in een specifieke richting. Lichtsterkte, gemeten in candela (cd), geeft de intensiteit van het licht in een bepaalde richting weer; de piekwaarde is de maximale intensiteit over de hele stralingsverdeling rondom de bron.

De pieklichtsterkte ontstaat uit de angular distribution van de bron, oftewel I(θ,φ), de lichtsterkte als functie van richting. De richting waarin I het maximum bereikt, wordt de richtingspiek genoemd. Meetmethoden omvatten meestal een goniometer of geautomatiseerde combinatie van meetinstrumenten om de volledige lichtverdeling in kaart te brengen en daaruit de maximale waarde en de bijbehorende richting af te leiden.

Betekenis en toepassingen: in productinformatie van verlichting, LED-module en autolampen geeft pieklichtsterkte een indicatie van hoe sterk de bron in de dominante richting kan zijn. Het is relevant bij gericht lichtontwerp, zoals spots, signalisatie, of stageverlichting, waar aandacht voor verblinding en richtingelijke effectiviteit nodig is. Daarnaast helpt het bij vergelijking tussen verschillende bronnen die vergelijkbare lumenwaarden leveren maar verschillende bundelvormen hebben.

Verklarende kanttekeningen: pieklichtsterkte moet niet worden verward met totale lichtoutput (lumen) of gemiddelde lichtsterkte. De waarde hangt af van bundelvorm, meetpositie en operationele omstandigheden. Het meten vereist een gestandaardiseerde opstelling en duidelijke definitie van de referentie- of dominante richting.