orofaryngeale

Orofaryngeaal verwijst naar het oropharynx, het middengedeelte van de keel achter de mondholte. Het gebied loopt van het velum palatinum (het achterste deel van het zachte gehemelte) tot aan de grens met de laryngofarynx bij het os hyoideum. Het omvat onder andere de palatinale amandelen (palatine tonsillen) aan de zijkanten en de linguale amandelen op de achterste tongbasis, evenals delen van de achterwand van de keel.

De slijmvliesbekleding van het oropharynx bestaat hoofdzakelijk uit niet-keratiniserend plaveiselepitheel. Het gebied bevat tevens spierlagen die betrokken zijn bij slikken en keelbewegingen, zoals de stylopharyngeus en andere pharyngeus-spieren die samenwerken bij de deglutitie (doorslikken).

Functie en immunologie hangen samen met de aanwezige lymfoïde weefsels. De amandelen fungeren als eerste afweermechanisme tegen micro-organismen die via de mond binnenkomen, terwijl het oropharynx een rol speelt in de ademhaling, slikken en stemvorming.

Klinische relevantie. Inflammatoire aandoeningen zoals tonsillitis en faryngitis treffen vaak het oropharynx en kunnen leiden tot keelpijn, koorts en slypklachten. Een peritonsillair abces is een mogelijke complicatie. Maligne aandoeningen komen ook voor; oropharyngeale plaveiselcelcarcinoom is sterk geassocieerd met risicofactoren als roken, alcoholgebruik en HPV-infectie (met name HPV-16). Typische klachten bij kanker zijn aanhoudende keelpijn, onevenwichtige of asymmetrische tonsilgrootte en gezwollen halsklieren. Diagnostiek omvat klinisch onderzoek, laryngofaryngoscopie of endoscopie met biopsie, en beeldvorming (CT of MRI). Behandeling hangt af van de aandoening en kan variëren van antimicrobiële therapie en observatie tot chirurgie en multidisciplinaire oncologische zorg.