opstaatijden

Opstaatijden, in de elektrotechniek en signaalverwerking, zijn de tijdsduur die een elektrisch signaal nodig heeft om te stijgen van een lager naar een hoger niveau. In de praktijk wordt meestal gekeken naar de tijd die een signaal nodig heeft om te groeien van 10% tot 90% van zijn uiteindelijke amplitude, hoewel soms ook 0% tot 100% wordt gebruikt, afhankelijk van de toepassing of norm.

Meetmethoden: Opstaatijden worden gemeten met instrumenten zoals een oscilloscoop of een signaalbron en vereisen voldoende bandbreedte en een correcte terminatie. Voor een systeem met een relatief eenvoudige (single-pole) respons geldt vaak tr ≈ 0,35 / BW, waarbij BW de -3 dB-bandbreedte is. Snellere opstaatijden vragen om een hogere bandbreedte en kunnen leiden tot meer ruis, overshoot en ringing; tragere opstaatijden beperken data-snelheden maar verbeteren signaalintegriteit en EMI-gedrag.

Invloeden: De opstaande tijd wordt beïnvloed door de draaggolffrequentie, belastingkapaciteit, drive-impedantie, parasitaire inducties en capacitieve elementen, verbindingsleidingen en meetopstelling.

Toepassingen: Ze zijn van belang bij digitale communicatielijnen, pulssignalen, schakelingen en RC- of RLC-netwerken. In specificaties worden opstaatijden vaak genoemd naast val- of dalings tijden en de gebruikte bandbreedte.

Zie ook: fall time, bandbreedte, signaalintegriteit, oscilloscoop.