oppervlaktevocht

Oppervlaktevocht is de hoeveelheid vocht die zich op het oppervlak van een materiaal bevindt. Het kan bestaan uit een dunne waterfilm, condens of kleine druppels en blijft meestal beperkt tot het oppervlak, in tegenstelling tot het bulkvocht binnen het materiaal. De aanwezigheid ontstaat door omgevingsomstandigheden zoals relatieve luchtvochtigheid en temperatuur, evenals de aard van het oppervlak (glad, poreus of absorberend) en door voorbehandeling zoals reinigen, ontvetten of droogtijden.

Oppervlaktevocht beïnvloedt processen waarbij hechting, droging of polymerisatie centraal staan. Te veel vocht kan de hechting of de droging belemmeren en leiden tot onvolledige uitharding, blaasvorming of verweking. Te weinig vocht kan juist leiden tot krimpen of verlies van betrouwbaarheid bij bepaalde lijm- en coatingsystemen. In sommige toepassingen vereist men juist een gecontroleerde vochtigheid; bijvoorbeeld in adhesieve systemen kan een dunne vochtige film de hechting verbeteren, terwijl bij andere coatings een droge of juist vochtige aanslag gewenst kan zijn.

Beheer en evaluatie van oppervlaktevocht gebeuren vaak door visuele inspectie en chemische of instrumentele metingen. Methoden omvatten droog- of bevochtigingsstappen, gebruik van desicant of luchtontvochtiging, en, in professionele omgevingen, metingen zoals oppervlaktevocht en, indien relevant, metingen van de oppervlakteenergetiek of contacthoek. Nauwkeurige controle is afhankelijk van materiaaltype en proces.

Toepassingsgebieden zijn onder meer schilder- en coatingtechniek, lijmtechnologie, print- en elektronica-fabricage, textielverwerking en tandheelkunde, waar vooral de oppervlaktevochtcontrole bepalend is voor betrouwbare hechting en prestaties.