opbouwdikte

Opbouwdikte is de totale dikte van een opbouw, of van een gelaagde constructie, gemeten van het buitenste oppervlak naar het onderliggende substraat. De term wordt veel gebruikt in coatings, bouwstoffen, isolatie en wegenbouw, waar de dikte van de lagen bepalend is voor prestaties zoals isolatievermogen, vochtbestendigheid, sterkte en slijtage.

In coatings en schilderwerken verwijst opbouwdikte vaak naar de droogachtige dikte van de verflaag (dry film thickness, DFT) en de natte dikte bij applicatie (wet film thickness, WFT). De verhouding tussen WFT en DFT is afhankelijk van verdamping van oplosmiddelen en opdamping. De opbouwdikte kan niet-destructief worden bepaald met meetinstrumenten als magnetische of wanddiktemeters, eddy current, of ultrasone laagdiktemeters; bij hogere precisie kan men cross-sectieonderzoek of microscopie toepassen.

In de bouw en constructie beïnvloedt de opbouwdikte het thermisch en akoestisch gedrag, vochtremming en constructieve sterkte. Voor muren, isolatie en gevelbekleding gelden meestal vastgestelde min- en maxwaarden die afhankelijk zijn van het materiaal, klimaat en bouwvoorschriften. Nauwkeurige verantwoording van de opbouwdikte is cruciaal voor waterdichtheid, brandveiligheid en duurzaamheid.

In wegen- en asfaltbouw bepaalt de opbouwdikte van de verschillende lagen (substraat, bindlaag, slijtlaag) de belastingweerstand en rijcomfort. Deze diktes worden ontworpen volgens specifieke wegontwerpstandaards en vervolgens vastgesteld via kernmetingen of niet-destructieve controles.

Samengevat is opbouwdikte een essentiële parameter voor het gedrag en de betrouwbaarheid van een gelaagde constructie, gebonden aan materiaalkeuze, toepassingswijze en normatieve eisen.