milieuneutralisatie

Milieuneutralisatie is het streven om de milieu-impact van een activiteit, product of organisatie te reduceren tot nul of nagenoeg nul. Het concept gaat uit van het verminderen van schadelijke effecten op mens en milieu en, waar nodig, het compenseren van resterende impact zodat de netto-invloed op de omgeving minimaal is.

Het begrip omvat doorgaans meerdere milieudomeinen, waaronder uitstoot van broeikasgassen, water- en hulpbronnenverbruik, afvalproductie, biodiversiteit en geluid. In de praktijk ligt de aandacht vaak op het bereiken van netto-zero op basis van een combinatie van vermindering en compensatie. Het sluit aan bij klimaatneutraliteit en duurzame bedrijfsvoering, maar bestrijkt vaker meerdere milieukaders dan alleen CO2.

Methoden om milieuneutralisatie te bereiken bestaan uit directe reductie van impact (energiereductie, transitie naar hernieuwbare energie, verduurzaming van de toeleveringsketen, productontwerp voor circulariteit), aangevuld met compensatie via externe projecten. Bijzonder gebruiksfases zijn offsetkredieten, maar de geloofwaardigheid daarvan hangt af van aanvullende criteria zoals extraiteit en houdbaarheid.

Metingen en normen spelen een cruciale rol. Veelal wordt gebruikgemaakt van levenscyclusanalyses (LCA), ISO 14040/14044, het GHG-protocol, milieuproductverklaringen (EPD’s) en certificeringen. Voor het meten van de brede milieubelasting worden vaak grenzen en scope (zoals scope 1–3) expliciet bepaald.

Toepassingen vinden plaats in corporate sustainability reports, duurzaamheidsbeleid, milieuprestatie-instrumenten bij aanbestedingen en productontwikkeling. Kritiek richt zich op verdeelde definities, de betrouwbaarheid van compensatie en risico’s op greenwashing; robuuste verificatie en transparante rapportage zijn van belang om geloofwaardigheid te waarborgen.