migratiecorridors

Migratiecorridors zijn aaneengepakte stukken leefgebied die twee of meer populaties met elkaar verbinden, zodat dieren kunnen migreren, verspreiden en genetische uitwisseling kunnen hebben. Ze vergroten de verbinding tussen versnipperde leefomgevingen en versterken de veerkracht van ecosystemen bij veranderingen in landgebruik en klimaat. Corridors ontstaan natuurlijk langs waterlopen, bosranden en valleien, maar kunnen ook doelgericht in het landschap worden aangelegd als ecologische verbindingen of groene infrastructuur.

Ontwerp en beheer: effectieve migratiecorridors kenmerken continuïteit in leefgebied, voldoende breedte en hoge habitatkwaliteit. De matrix eromheen moet permeabel zijn en obstakels zoals afgesloten wegen of intensieve landbouw geminimaliseerd worden. De aanleg van onderdoorgangen, viaducten en veilige oversteekplaatsen, in combinatie met herstel van vegetatie en landschapsranden, kan beweging en overleving verbeteren. Monitoring met GPS-tracking, camera’s en genetische analyses ondersteunt de evaluatie van gebruik en gene flow.

Uitdagingen en beleid: versnippering door stedelijke ontwikkeling, infrastructuur en landbouw belemmeren beweging. Klimaatverandering kan de benodigde kenmerken en locaties van corridors veranderen. Succes vereist landschapsbrede planning, betrokkenheid van landeigenaren en bewoners, financiering en samenwerking tussen overheden en regio’s, vaak binnen nationale en Europese kaders voor natuurbescherming.

Zie ook: habitatfragmentatie, ecologische connectiviteit, natuurbescherming, wildlife crossing structures, Natura 2000.