metaalbindingen

Metaalbindingen verwijzen naar de chemische binding die metalen bij elkaar houdt. In metalen bevinden de valentie-elektronen zich niet gebonden aan een enkel atoom; ze vormen een delokaliseerd elektronensysteem dat door het hele kristal beweegt. De positieve metaalionen staan in een regelmatige roosterstructuur en worden bijeengehouden door deze elektronensea. Dit noemen we wel het elektronensea-model.

De niet-directionele aard van metallische binding maakt metalen vervormbaar: lagen in het rooster kunnen relatief langs elkaar schuiven zonder plotseling te breken. Daarnaast geven delokaliseerde elektronen metalen hun uitstekende elektrische en warmtegeleiding, doordat elektronen vrij kunnen bewegen. Metaalbindingen dragen ook bij aan hoge smeltpunten en glanzende oppervlakken.

Veel metalen vormen legeringen die eigenschappen zoals sterkte en ductiliteit wijzigen. Voorbeelden zijn staal (ijzer met koolstof of andere toevoegingen), brons (koper met tin) en messing (koper met zink). Door het rooster en de elektronensea aan te passen, kunnen legeringen aan specifieke toepassingen worden aangepast.

Hoewel metallische binding grotendeels kenmerkend is voor metalen, bestaan er in intermetalen en compounden ook bindingen die deels covalent of ionisch van aard kunnen zijn. In die gevallen is het beeld van een eenvoudig elektronensea minder strenger toepasbaar.