materialiteit

Materialiteit is een concept in financiën en verslaggeving dat verwijst naar de betekenis of impact van informatie of fouten voor de besluitvorming van de gebruikers van financiële rapporten. Een onderwerp of fout is material wanneer het de beslissingen van investeerders, kredietgevers of toezichthouders kan beïnvloeden. De grens tussen materialiteit is afhankelijk van de context, de aard van de informatie en de belangen van de gebruikers.

In de accounting en audit wordt materialiteit toegepast bij planning, uitvoering en evaluatie van werkzaamheden. Een auditor stelt doorgaans een algemene materialiteitsdrempel vast, vaak als percentage van bijvoorbeeld omzet, nettowinst of activa. Fouten die onder deze drempel blijven, worden doorgaans als immaterieel beschouwd; toch kunnen kwalitatieve factoren – zoals fraude, ontwijking van wet- en regelgeving, of risico's die de bedrijfsreputatie ernstig raken – ertoe leiden dat een fout toch als materieel wordt gezien. Tijdens de controle wordt nagegaan of eventuele misstatements binnen de materialiteitsgrenzen blijven en zo nodig worden gecorrigeerd.

In bredere rapportage, bijvoorbeeld duurzaamheidsverslaggeving, wordt materialiteit ingezet om te bepalen welke onderwerpen relevant zijn voor stakeholders. In de Europese Unie wordt sinds CSRD ook gesproken van dubbele materialiteit: informatie kan zowel financieel materieel zijn als materieel vanuit milieu- en sociale oogpunten.

Materialiteit is contextafhankelijk en berust op professionele oordeelsvorming. Het is geen vaste waarde, maar een judgmental aanpak die rekening houdt met zowel kwantitatieve als kwalitatieve aspecten.