langetermijnrentes

Langetermijnrentes verwijzen naar de rentestanden op financiële instrumenten met lange looptijden, doorgaans tien jaar of langer. Een belangrijke maatstaf is de rente op langlopende staatsobligaties, zoals de 10-jaarsrente. Langetermijnrentes geven aan tegen welke prijs geld over een lange periode kan worden geleend of verstrekt.

Deze rentes worden bepaald in financiële markten door vraag en aanbod en worden beïnvloed door inflatieverwachtingen, monetair beleid, economische groei en risicopremies. Een belangrijk onderscheid is tussen nominale langetermijnrentes en reële langetermijnrentes (gecorrigeerd voor inflatie). De rente op de lange termijn bevat ook een termijnpremie die compensatie biedt voor onzekerheid over toekomstige omstandigheden.

Langetermijnrentes hebben grote macro-economische betekenis. Ze bepalen de kosten van langlopende leningen voor overheden, bedrijven en particulieren, en beïnvloeden hypotheekrentes, investeringsbeslissingen en de waardering van langlopende activa. Veranderingen in de langetermijnrente kunnen daardoor bijdragen aan veranderingen in consumptie en investeringen op de lange termijn.

In een open economie hangen langetermijnrentes samen met wereldwijde renteverwachtingen en kapitaalstromen; verschillen tussen landen ontstaan door risicopremies, fiscale omstandigheden en politieke stabiliteit. In de eurozone wordt de ontwikkeling van langetermijnrentes vaak gevolgd via yield curves die de relatie tonen tussen rentestanden op verschillende looptijden, en door referentierentes zoals die op lange staatsobligaties.