krijt

Krijt, in de geologie ook bekend als krijtsteen, is een zachte, witachtige en poreuze sedimentaire rots. Het bestaat hoofdzakelijk uit calciumcarbonaat (CaCO3) in een fijnkorrelige vorm van calciet. Het krijt ontstaat uit de afzetting van skeletjes en resten van microscopische zeeorganismen, met name coccolithophoren, die voorkomen in warme, ondiepe mariene omgevingen. Door druk en diagenese wordt dit losse materiaal geleidelijk een vast gesteente.

Krijt komt wereldwijd voor, maar de bekendste afzettingen liggen in Europa. Langs de kust en in ondergrond treffen we uitgestrekte krijtlagen aan. De beroemde Witte Kliffen van Dover bestaan uit krijt. De krijtformaties dateren over het algemeen uit het late Krijt, circa 100 tot 66 miljoen jaar geleden.

Krijt is zacht: de Mohs-hardheid ligt rond 2. Het is wit tot lichtgrijs en heeft een poreuze structuur die gemakkelijk afbrokkelt. Het reageert met zuren, waarbij CO2 vrijkomt. De stof kan veel water opnemen en heeft een lage dichtheid.

Toepassingen: traditioneel wordt krijt als schrijfgesteente gebruikt in de vorm van krijtstukjes voor schrijven op schoolborden of tekenen. In de kunst zijn krijtstiften en pastels vaak opgebouwd uit krijt- of kalkhoudende pigmenten. In industrie en bouw dient fijngemalen calciumcarbonaat als vulmiddel en grondstof voor kalkproductie; gemalen krijt wordt ook toegepast in landbouw en verf.

Naast de geologische betekenis verwijst krijt in het Nederlands ook naar het schrijfgesteente zelf, dat op basis van calciumcarbonaat is opgebouwd.

---