korstmodellen

Korstmodellen zijn wiskundige representaties van de aardkorst die informatie geven over dikte, samenstelling en fysieke eigenschappen zoals seismische snelheden en dichtheden. Ze dienen als invoer voor seismische modellering, gravimetrie en geodynamische berekeningen en worden toegepast in geowetenschappelijk onderzoek, olie- en gasexploratie, ruimtelijke planning en hazard-analyse.

Er bestaan verschillende typen korstmodellen. Globale modellen leveren één- of meerlagige profielen voor elke locatie op aarde, terwijl regionale en lokale modellen rekening houden met variatie binnen een bepaald gebied. Voorbeelden van veelgebruikte globale modellen zijn CRUST1.0 en CRUST2.0, die informatie geven over crustale dikte, laagstructuur en seismische snelheden. Nieuwere benaderingen streven naar driekleurgeluidige 3D-modellen die ruimtelijke variaties van de korst gedetailleerder vastleggen.

Data en methoden die ten grondslag liggen aan korstmodellen zijn onder meer seismische waarnemingen (zowel lichaamsgolven als oppervlaktegolven), receiver functions, gravimetrie en magnetotelluriek onderzoek, aangevuld met geologische constraints. De grens tussen korst en mantel, de Moho, is een cruciale referentie in deze modellen. Oceanische korst is doorgaans dunner dan continentale korst, en de dikte varieert wereldwijd in brede grenzen.

Beperkingen van korstmodellen hangen samen met dataresolutie, modelkeuzes (1D versus 3D), en de natuurlijke variabiliteit van de korst door tectonische processen. Huidige ontwikkelingen richten zich op de integratie van meerdere datasets, verbeterde 3D-tomografie en het expliciet opnemen van onzekerheden, waardoor de modellen betrouwbaarder en bruikbaarder worden voor uiteenlopende toepassingen.