interactieontwerp

Interactieontwerp is een ontwerpdiscipline die zich richt op de interactie tussen mensen en digitale systemen. Het doel is om gebruikers in staat te stellen doelen te bereiken met zo min mogelijk moeite en verwarring, door de interface intuïtief, voorspelbaar en responsief te maken.

Kernonderdelen zijn gebruikersgericht onderzoek, informatiearchitectuur, interface- en takenontwerp, feedback en statusindicatie, consistentie en herkenbare affordances, en aandacht voor toegankelijkheid en inclusiviteit.

Het ontwerp- en ontwikkelproces is cyclisch en omvat verkenning, conceptontwikkeling, prototyping en evaluatie. Methoden bestaan onder meer uit gebruikersinterviews en observatie, persona's en scenario's, gebruikersstromen, wireframes en interactieve prototypes, en usability- of heuristieke evaluaties.

Interactieontwerp valt binnen het bredere domein van UX-ontwerp en wordt toegepast in software, websites, mobiele apps en embedded systemen. Het is gebonden aan normen zoals ISO 9241-210 en WCAG voor toegankelijkheid en streeft naar meetbare bruikbaarheid via metrics zoals tijd tot voltooiing, foutpercentages en de waargenomen responsiviteit van de interface.

Historisch gezien komt interactieontwerp voort uit human–computer interaction, met wortels in de jaren 1980 en 1990 door de opkomst van grafische gebruikersinterfaces. Hedendaags richten ontwerpers zich op inclusieve en multimodale interacties, zoals mobiel, spraak en haptiek. Rollen omvatten interactieontwerper en UX-ontwerper, met vaardigheden in gebruikersonderzoek, informatieve architectuur, prototyping en basisontwikkeling.