infrastructuurbescherming

Infrastructuurbescherming is het geheel van maatregelen, beleid en organisaties dat gericht is op de bescherming en veerkracht van essentiële infrastructuur tegen verstoringen, bedreigingen en calamiteiten. Het doel is continue vitale diensten te waarborgen en de maatschappelijke stabiliteit te behouden bij incidenten.

Tot de kernsectoren behoren onder meer energie en gasnetten, watervoorziening, vervoer en logistiek (wegen, spoor en luchthavens), telecommunicatie eninformatienetwerken, gezondheidszorg en zorginstellingen, financiële dienstverlening en overheidsdiensten. Ook digitale infrastructuur en kritieke systemen vallen hieronder, omdat hun werking afhankelijk is van technologische en netwerkafhankelijkheid.

De aanpak is doorgaans risicogebaseerd en adaptief: het inventariseren van dreigingen en kwetsbaarheden, het treffen van beveiligings- en beschermingsmaatregelen, het implementeren van redundantie en back-ups, en het plannen van continuïteit en crisisrespons. Organisaties en eigenaars van kritieke infrastructuur werken samen met overheden, opsporings- en hulpdiensten, brandweer en regionale en gemeentelijke veiligheidsorganisaties. Crisis- en incidentenbeheer, oefeningen en uitwisseling van informatie vormen belangrijke onderdelen van de continuïteitsplanning.

Internationale en Europese kaders dragen bij aan normen en interoperabiliteit, zodat samenwerking mogelijk is over landsgrenzen heen. Infrastructuurbescherming vereist een balans tussen veiligheid, privacy, economische lasten en operationele efficiëntie, en vereist voortdurende evaluatie en aanpassing aan veranderende dreigingsbeelden, technologische ontwikkelingen en klimaatgerelateerde risico’s.