hologrammen

Hologrammen zijn driedimensionale beelden die ontstaan door het registreren van het lichtveld van een object via interferentie. Een holografische opname registreert het patroon dat ontstaat door de superpositie van een objectstraal met een referentielichtstraal op een fotosensitief medium. Wanneer het hologram wordt belicht met coherente lichtbron, diffractie van het geregistreerde patroon reconstructeert de oorspronkelijke golffronten, waardoor een 3D-beeld zichtbaar wordt vanuit verschillende hoeken.

Het hologram bewaart zowel amplitude als fase van het lichtveld; door diffractie wordt de oorspronkelijke straling opnieuw gevormd, zodat diepte en parallax waargenomen kunnen worden.

Geschiedenis: De theorie achter holografie werd in 1948 door Dennis Gabor ontwikkeld. Pas met de komst van lasers in de jaren zestig werden praktische hologrammen mogelijk. In 1962 ontwikkelde Denisyuk de reflectie-holografie, terwijl Leith en Upatnieks in de Verenigde Staten rond 1962–1964 de eerste transmissie-hologrammen realiseerden.

Types en technologie: Er bestaan transmissie-hologrammen (zichtbaar bij belichting vanuit het objectgebied) en reflectie-hologrammen die onder wit licht bekeken kunnen worden. Computergegenereerde hologrammen (CGH) worden ontworpen met algoritmes en op een holografisch medium gebracht. Digitale holografie gebruikt sensoren en digitale reconstructie.

Toepassingen: Hologrammen vinden toepassing in beveiligingslabels en creditcards, dataopslag, 3D-displays, medische beeldvorming en nondestructief testen, kunst en wetenschap.