hogefrequentielekkage

hogefrequentielekkage is een term uit de elektronica die wordt gebruikt om ongewenste overdracht van energie of signaal op hoge frequenties te beschrijven. Het verwijst naar lekken tussen geleiders, aarde of bekleding die doorgaans niet zichtbaar zijn bij lage frequenties maar wel storend kunnen worden bij frequenties in de megahertz tot gigahertz-range.

Belangrijke oorzaken zijn parasitaire effecten zoals capacitieve en inductieve koppeling tussen PCB-sporen, kabels en behuizing, evenals lekstromen door vocht, verontreiniging of slecht geïsoleerde substraten. Ontwerpkeuzes zoals beperkte creepage- en clearance-afstanden, onvoldoende afscherming en ongeschikte dielektrica verhogen de kans op hogefrequentielekkage. Veroudering en productiefouten kunnen ook bijdragen aan verhoogde lekstroom bij hoge frequenties. Externe factoren zoals temperatuur en mechanische spanning kunnen de lekwerking beïnvloeden.

Meet- en testmethoden voor hogefrequentielekkage omvatten vectornetwerkanalyse (S-parameters) om isolatie en crosstalk te beoordelen, EMI/EMC-tests en metingen van lekstromen met hoge-frequentieprobes of impedantie-metingen. Diagnostiek kan ook Time Domain Reflectometry en gerichte fault-diagnostics van kabel- en connectoronderdelen omvatten.

Effecten van hogefrequentielekkage zijn onder meer EMI, verstoring van signaalintegriteit, ongewenste radiatie en mogelijk vermogensverlies of oververhitting van componenten. Preventie vergt zorgvuldige lay-out, adequate shielding, afscherming tegen radiatieve lekken, voldoende creepage- en clearance-afstanden, gebruik van geschikte dielektrica en vochtbestendige afdekking of conformale coating.

Zie ook: parasitaire capaciteit, crosstalk, EMI en EMC.

---