glasceramiek

Glasceramiek is een groep materialen die ontstaat door de gecontroleerde kristallisatie van glasachtige samenstellingen. In het eindproduct bevindt zich een glasachtige matrix waarin kristallen zijn verdeeld, waardoor eigenschappen van zowel glas als keramiek worden gecombineerd. Hierdoor kan glashelder glas tegelijk sterke, stijve en warmtebestendige eigenschappen hebben.

Het productieproces omvat doorgaans het smelten van een glasachtige samenstelling, gevolgd door warmtebehandelingen die nucleatie en kristallisatie omvatten. Door de kristallen in een gecontroleerd formaat te laten groeien, ontstaat een tweefasige microstructuur met verbeterde mechanische sterkte, geringe thermische schokgevoeligheid en een variabele optische uitstraling (van transparant tot ondoorzichtig), afhankelijk van kristalgrootte en helderheid.

Belangrijke eigenschappen van glasceramiek zijn onder meer hoge treksterkte en slijtvastheid, een lage warmte-uitzetting en goede weerstand tegen thermische schokken. De mate van transparantie wordt bepaald door de kristalinhoud en de kristalgroei; sommige systemen blijven helder, andere zijn mat of oneffen van uiterlijk.

Toepassingen variëren van kookoppervlakken tot tandheelkundige restauraties en technische componenten. Een bekend gebruik is glas-ceramiek kookvelden van merken zoals Ceran, die hittebestendig en krasvast zijn. In de tandheelkunde worden lithiumdisilicaat-glasceramieken gebruikt voor kronen en veneers vanwege hun sterkte en esthetiek. Daarnaast vindt glasceramiek toepassing in optiek, elektronica en speciale constructies waar een combinatie van glashelderheid en keramische sterkte gewenst is.