gezichtsgebied

Gezichtsgebied is het gebied van de ruimte dat wordt waargenomen door het gezichtsvermogen wanneer de ogen gericht zijn. In het dagelijks taalgebruik wordt vaak gesproken van het visueel veld; in medische context is het gezichtsveld een aanduiding van wat iemand ziet, zowel met één oog (monoculair gezichtsveld) als met beide ogen samen (binoculair gezichtsveld).

Het gezichtsveld bestaat uit centrale visie en perifere visie. De centrale visie wordt voornamelijk bepaald door de fovea en levert de hoogste scherpte, terwijl de perifere delen van het gezichtsveld minder detail geven maar belangrijke ruimtelijke informatie leveren. Bij mensen zonder gehoorde beperkingen bedraagt het horizontale gezichtsveld ongeveer 180 tot 200 graden, het verticale gezichtsveld circa 120 tot 135 graden, en het binoculair gezichtsveld (het gebied dat beide ogen gezamenlijk zien) ligt ruwweg rond de 110 tot 140 graden.

Veranderingen in het gezichtsgebied kunnen verschillende oorzaken hebben. Gezichtsveldverlies kan voortkomen uit aandoeningen zoals glaucoom, optische neuritis, retinale aandoeningen of hersenletsel. Het kennen van het gezichtsveld is essentieel bij diagnose en monitoring: perimetrie is de belangrijkste testmethode om het gezichtsveld in kaart te brengen. Bij perimetrie worden eenvoudige stimuli op verschillende locaties in het visuele veld aangeboden terwijl de patiënt fixeert, zodat afwijkingen zoals uitvalpunten of tunnelvisie kunnen worden opgespoord.

In de literatuur wordt vaak gesproken over het visueel veld als professioneel termen. In het dagelijks spraakgebruik wordt „gezichtsgebied” soms als synoniem gebruikt; in klinische context is „gezichtsveld” de gangbare term.