gebruikersidentificatie

Gebruikersidentificatie is het proces waarbij een systeem de identiteit vaststelt van iemand of een entiteit die toegang zoekt tot een dienst, bron of systeem. Het onderscheid tussen identificatie, authenticatie en autorisatie is fundamenteel: identificatie gaat over wie je zegt te zijn, authenticatie bevestigt die identiteit, en autorisatie bepaalt welke acties of resources aan die identiteit zijn toegestaan.

Het proces omvat meestal drie stappen: identificatie (invoer van een gebruikersnaam of e-mailadres), authenticatie (het bewijs van identiteit met wachtwoord, token, biometrie of een combinatie hiervan) en autorisatie (het toewijzen van rechten en toegangsniveaus op basis van de vastgestelde identiteit). In veel omgevingen gebeurt dit via een identiteitsprovider (IdP) die authenticatie afhandelt en informatie over de gebruiker doorgeeft aan de aangesloten applicaties (serviceproviders).

Methoden en technologieën zijn onder meer wachtwoorden en wachtwoordloze methoden, tweefactorauthenticatie (MFA) en multifiacteur- of biometrische verificatie. Moderne organisaties gebruiken vaak federatieve identiteiten via standaarden als OpenID Connect, OAuth 2.0 en SAML, waarbij een IdP de identiteit beheert en applicaties toegang verlenen zonder dat gebruikersaccounts lokaal hoeven te worden aangemaakt. Hardwaretokens, authenticator apps, biometrische metingen en beleidsregels voor minimale rechten komen hierbij vaak voor.

Veiligheids- en privacyoverwegingen spelen een cruciale rol: bescherming tegen phishing en credential stuffing, minimalisatie van verzamelde gegevens, beveiliging van authenticatiegegevens en naleving van regelgeving zoals GDPR. Goed identiteitsbeheer omvat lifecycle-management, auditing en controles om ongeautoriseerde toegang te voorkomen en toezicht te waarborgen.