Home

excitatiegolflengtes

Excitatiegolflengtes zijn de golflengtes van licht die gebruikt kunnen worden om een systeem te laten elektronen naar hogere energie-niveaus te brengen. Hiermee wordt elektronisch, vibrational of rotatief niveau-overschakeling mogelijk, afhankelijk van het systeem. In veel toepassingen verwijst men naar de energiedeling die optreedt wanneer een foton wordt geabsorbeerd.

De relatie tussen een excitatiegolflengte en de energie van de foton wordt gegeven door ΔE = h c

In spectroscopie worden excitatiegolflengtes vaak bepaald via absorptie- of excitatiespectra. Een stof absorbeert licht bij specifieke

Toepassingen van excitatiegolflengtes omvatten onder meer UV-Vis-spectroscopie, fluorescentiemicroscopie, fotochemie en de werking van halfgeleiders (waar excitonen

/
λ,
waarbij
ΔE
het
energieverschil
is
tussen
het
initiële
en
het
eindniveau,
h
de
constante
van
Planck,
c
de
lichtsnelheid
en
λ
de
golflengte.
Als
de
fotonenergie
overeenkomt
met
ΔE,
kan
het
systeem
de
gewenste
overgang
maken.
In
moleculen
en
kristallen
kunnen
meerdere
excitatieniveaus
bestaan,
met
naast
elektronisch
ook
vibrationale
en
rotatoire
bijdragen.
In
de
praktijk
hangen
de
relevante
golflengtes
af
van
de
omgeving
en
de
substituenten.
λ’s
die
correspondeerden
met
de
energie-overgangen;
de
resulterende
emissie
vindt
meestal
bij
langere
golflengten
plaats
(Stokes-shift).
Excitatiespectra
vormen
daarom
fundamentele
informatie
over
elektronische
structuren.
worden
opgewekt
bij
de
bandgap).
In
lasers
en
fotokatalyse
bepalen
gekozen
excitatiegolflengten
specifieke
reacties
of
processen.