eindpolymeer

Een eindpolymeer is een polymeer waarin aan beide uiteinden specifieke functionele groepen aanwezig zijn. In het Engels wordt dit type molecuul vaak aangeduid als telechelic polymer. De end groups bepalen of het polymeer kan worden gekoppeld aan andere polymeren, aan monomeren of aan verschillende functionele bouwstenen, waardoor het een flexibele schakel vormt in het synthetische repertoire van polymeerchemie.

Kenmerkend voor eindpolymeren is dat de uiteindelijke groepen reactief of anderszins doelgericht functioneel zijn. Veelvoorkomende endgroepen zijn hydroxyl (-OH), carboxyl (-COOH), amino (-NH2), epoxy, isocyanaat of halogeen, maar vrijwel elke groep die geschikt is voor gewenste chemische koppelingen komt voor. Door de keuze van endgroepen kunnen eindpolymeren worden ingezet als bouwstenen voor block- of graft-polymeren, koppeling met glas- of keramieklagen, of als verankeringspunten in netwerken en gels.

Productie en controle van eindpolymeren gebeuren vaak via living of gecontroleerde polymerisaties, zoals anionische polymerisatie, RAFT of ATRP. Deze methoden laten toe de ketenlente precies te sturen en de eindgroepen doelgericht te caperen of te transformeren. Na productie kan de endgroep verder worden gevarieerd door post-functionalisatie of cap-experimenteertrucs, zodat voor specifieke toepassingen gewenste functionaliteit ontstaat.

Toepassingen van eindpolymeren zijn onder meer als bouwstenen voor blokcopolymers, als koppelaars bij koppelingen van polyelementen, als crosslinkers, en als precursors voor hydrogels, coatings en adhesieven. Analyse van de endgroepen vindt doorgaans plaats met NMR, FTIR, massaspectrometrie (zoals MALDI-TOF) en end-group titratie of GPC-met end-group detectors.