eindklank

Eindklank is de term die in de taalkunde wordt gebruikt voor de laatste klank van een woord of van een syllabe. Het kan een klinker of een medeklinker zijn, afhankelijk van hoe het woord eindigt en hoe het wordt uitgesproken. De eindklank bepaalt mede hoe een woord klinkt in-conversatie, rijm en metrische analyses.

In het Nederlands is de eindklank niet altijd gelijk aan de laatste geschreven letter. In gesproken Nederlands kan de eindklank bijvoorbeeld een devoiced medeklinker zijn: stemloze klanken aan het eind van een woord worden vaak uitgeroepen als hun stemloze tegenhangers. Voorbeelden zijn woorden zoals kat (/kɑt/) en goed (/ɣut/ of /ɡut/ in dialect), waarbij de laatste klank als een stemloze kandidaat wordt uitgesproken. Ook kan een woord eindigen op een lange klinker, zoals in auto (/ˈɑː.toː/), waarbij de eindklank een klinker is.

Eindklanken spelen een centrale rol in rijm en poëzie. Bij eindrijm moet de eindklank van twee regels vaak gelijk zijn of sterk overeenkomen. De identiteit van de eindklank bepaalt mee welke woorden als rijmend worden beschouwd. Daarnaast is het concept nuttig in taalonderwijs en fonetische analyse, waar leerlingen leren luisteren naar en analyseren van klanken aan het eind van woorden.

Samenvattend verwijst eindklank naar het laatste geluid van een woord of syllabe, een centraal concept in uitspraak, rijm en taalkundige analyse.