dyskalkulii

Dyskalkulia (dyskalkulia) to specyficzne zaburzenie rozwojowe nauczania, które objawia się trwałymi trudnościami w opanowaniu umiejętności matematycznych pomimo normalnego ilorazu inteligencji i adekwatnych warunków edukacyjnych. Osoby z dyskalkuli mogą mieć problemy z rozumieniem liczb, porządkowaniem ich, opanowaniem podstawowych operacji arytmetycznych, a także z orientacją w czasie i w skali liczbowej.

Typowe objawy pojawiają się już w dzieciństwie i obejmują zaburzenia rozumienia sensownych pojęć liczbowych, trudno­ści z liczeniem, zapamiętywaniem tabliczki mnożenia, szybkością wykonywania obliczeń, orientacją w liczbach ujemnych i brak pewności w estymacji. Mogą występować także problemy z planowaniem rozwiązań i trudności w używaniu narzędzi matematycznych, takich jak rysowanie osi liczbowej czy odczytywanie wartości szacunkowych. Dyskalkulia często współwystępuje z innymi zaburzeniami rozwojowymi, takimi jak ADHD czy dysleksja.

Przyczyny dyskalkulii są wieloczynnikowe, obejmując czynniki genetyczne, różnice w rozwoju mózgu odpowiedzialnego za przetwarzanie liczb (zwłaszcza w sieci przedczołowo-skroniowo-śródczaszkowej) oraz mechanizmy przetwarzania liczbowego. Dyskalkulia nie wynika z niskiej jakości edukacji czy braku wysiłku.

Diagnoza opiera się na ocenie psychologiczno-edukacyjnej, porównaniu wyników testów poznawczych z osiągnięciami matematycznymi oraz wykluczeniu innych przyczyn. W strategiach edukacyjnych kładzie się nacisk na wczesne rozpoznanie, indywidualizowane programy nauczania, explicitne i multisensoryczne podejścia, powtarzalność ćwiczeń oraz wsparcie technologiczne i dostosowania szkolne. Właściwe wsparcie może znacząco poprawić funkcjonowanie matematyczne i samodzielność w kolejnych latach edukacji i życia zawodowego.