droogtevermijding

Droogtevermijding is een verzamelnaam voor maatregelen en praktijken die erop gericht zijn droogestress bij gewassen, bomen en andere planten te voorkomen of te verminderen. Het doel is om waterbeschikbaarheid in de wortelzone te waarborgen en de watervraag van de plant te beperken, zodat productie en gezondheid bij (dreigende) droogte niet significant worden aangetast. Droogtevermijding wordt toegepast in landbouw, tuinbouw, bos- en natuurbeheer en bij stedelijke groensector.

De kernactiviteiten omvatten bodembeheer en watervoorziening (verbeteren van bodemstructuur en wateropslag door organische stof, mulchen en minimale bodembewerking), irrigatie-optimalisatie (drip-irrigatie of sensorgestuurde schema's), en selectie van gewassen en rassen met betere droogtebestendigheid. Ook regenwateropvang, opslag en waterbeheer spelen een rol, samen met landbouwkundige praktijken zoals gewasrotatie, timing van plant- en oogstactiviteiten en mechanische dempen van verdamping waar mogelijk.

Effecten zijn onder meer verhoging van opbrengst- en inkomensstabiliteit onder waterschaarste, verminderde risico’s tijdens droge periodes en minder afhankelijkheid van fossiel brandstof voor irrigatie. Nadelen zijn onder meer investerings- en onderhoudskosten voor irrigatiesystemen, energieverbruik en de afhankelijkheid van beschikbare waterbronnen. Droogtevermijding staat tegenover droogtetolerantie als benadering en kan gecombineerd worden met waterbesparing en klimaatadaptatie.

Onderzoek richt zich op precisie-irrigatie, sensortechnologie, simulatiemodellen van bodem- en plantdynamiek en de ontwikkeling van droogtebestendige rassen. Beleidsmaatregelen bevorderen waterbesparing, investeren in infrastructuur en kennisdeling om droogteveilige landbouwpraktijken te stimuleren.