droogtetolerantie

Droogtetolerantie is het vermogen van een plant om te overleven en functioneel te blijven onder droogte en beperkte watervoorraad. Het begrip omvat droogteontwijking, waarbij planten mechanismen gebruiken om waterstress te vermijden (bijvoorbeeld diepte van wortels, verminderd waterverlies door stomata of vlotter wateropname), en droogtetolerantie, waarbij zij ondanks lage vochtigheid functies kunnen handhaven (bijvoorbeeld behoud van fotosynthese en groeiprocessen).

Belangrijke mechanismen zijn onder meer: diepe of verspreide wortelgroei die water uit lagere lagen kan aanboren; efficiënte regulatie van waterverlies via stomata; osmotische aanpassing met accumulatie van osmolyten zoals proline en suikers; hormonale signalering (onder meer abscisazuur) die stressrespons regelt; en structurele aanpassingen zoals verkleining van bladoppervlak, toegenomen cuticula en bladverwelingsprocessen. Ook veranderingen in antioxidatieve systemen kunnen bijdragen aan droogtetolerantie.

Metingen en evaluatie van droogtetolerantie gebeuren vaak met parameters zoals relatieve waterinhoud, bladwaterpotentiaal, wiltingsgraad, stomatale conductantie, fotosynthetische efficiëntie en koolstofisotopdiscriminatie δ13C als indicator voor watergebruiksefficiëntie. Vergelijking tussen genotypen of soortgelijke groepen helpt bij het inschatten van droogtetolerantie en bij veredeling.

Toepassingen en belang: droogtetolerantie is cruciaal voor landbouw en natuurbeheer in gebieden met wisselende neerslag en in het kader van klimaatverandering. Veredeling richt zich op rassen met betere wortelgroei, hogere watergebruiksefficiëntie en betere stressrespons, terwijl agronomische praktijken zoals mulchen, bodembeheer en gerichte irrigatie de droogtetolerantie in de praktijk ondersteunen.